Nadat bij mij in 2006 darmkanker was geconstateerd met uitzaaiingen in mijn lever en lymfe klieren dacht ik even dat mijn wereld stil stond, Ik heb geen moment twijfels gehad dat ik het niet zou overleven, ik was jong en had nog twee puber zoons thuis die eigenlijk hun moeder niet konden missen. Na een voorbehandeling van chemo therapie en bestraling volgde de operatie waarbij alle tumoren weg genomen konden worden. Ik was schoon en kreeg preventief nog 8 chemo kuren om er echt zeker van te zijn dat alle kwade cellen weg waren.
Tijdens de operatie werd bij mij een tijdelijke dunne darm stoma geplaatst. (diagnose was een blijvende dikkedarm stoma maar na de voorbehandeling kon de diagnose bijgesteld worden).
Ik was blij dat de stoma maar tijdelijk was, er was best prima mee te leven maar ik was pas 44 jaar en een stoma voor de rest van je leven is niet echt leuk en als het dan niet hoeft ben je erg blij. Na een jaar werd de stoma opgeheven en ik dacht toen weer normaal te kunnen leven als voor mijn ziekte.
Die droom kwam niet uit. Vanaf het eerste ogenblik had ik problemen met de frequentie waarmee ik naar het toilet moest, ik had vrijwel de gehele dag aandrang. Toen ik dit meldde bij de dokter werd mij verteld dat alles weer goed op gang moest komen en als hulpmiddel kreeg ik metamucil (een homeopathisch middel om de ontlasting iets in te dikken). Het ging iets beter maar werd nog niet ideaal. Ik wilde weer gewoon leven, sporten en tijdens feestjes lekker gek doen en dansen zoals ik altijd had gedaan. Dat ging niet altijd goed en werkte enorm frustrerend. Ik was van tijd tot tijd verdrietig en boos dat ik niet alles meer kon doen.
Gewoon een middag lekker winkelen met vriendinnen of zusters betekende voor mij constant rondkijken waar toiletten waren.
Tijdens een gesprek met de dokter zei hij mij dat ik wanneer ik wilde alsnog een dikkedarm stoma kon krijgen maar raadde mij aan om het nog even te proberen.
Afgelopen jaar toen ik met de arts de uitslag van de jaarlijkse controle scan besprak (die gelukkig weer helemaal goed was) zei ik dat ik af en toe zo wanhopig wordt van die lastige darmen dat ik misschien toch wel een stoma wilde. Ik zou hier voor direct in aanmerking komen wanneer ik het aangaf.
Begin van dit jaar zei ik thuis, 2013 wordt het jaar van wel of geen stoma, dit jaar hak ik de knoop door en ga allereerst alle voor en tegens met elkaar afwegen. Na gesprekken bij de stoma verpleegkundige begin maart van dit jaar, raadde zij mij aan iets te proberen met anaal tampons, die kon ik dan gaan dragen bij het hardlopen zodat de aandrang minder zou worden en ik mocht gaan spoelen om de darmen iets beter schoon te krijgen waardoor de aandrang minder moest worden.
Die tampons deden helemaal niets, alleen verschrikkelijke buikpijn van het ophouden, het spoelen durfde ik niet echt omdat er nog steeds een naadlekkage zit van de operatie in 2006.
Toen gaf een kennisje van mij het adres van Praktijktotaalbalans en meldde dat dit misschien iets voor mij is, baat het niet dan schaadt het niet,
Op 1 juli van dit jaar heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb gebeld voor een afspraak en kon al direct dezelfde middag terecht.
Toch een beetje gespannen stapte ik ’s middags bij Margriet binnen en eigenlijk wilde ik na 5 minuten al weer weg. Margriet keek mij aan en zei dat ik niet alleen voor het laatste stukje van mijn darmen kwam i.v.m. de kanker maar dat er veel meer met mij mis was.
Ik schrok hier geweldig van en werd er ook emotioneel van maar ben toch gebleven omdat ik het niet zo snel wilde opgeven.
Eigenlijk was er van alles en nog wat mis met diverse organen door mijn hele lichaam, Margriet wist alles te benoemen en eigenlijk zou ik sceptisch geweest zijn als zij niet ook dingen kon vertellen uit mijn jeugd die niemand kon weten (later vertelde ze mij dat mijn moeder haar een heleboel had verteld) De druk in mijn hoofd werd steeds groter. Margriet raadde mij aan om alle suikers te laten staan, (niet goed voor een mens), ook fruit was uit den boze (bevat voor mij de verkeerde suikers) en als laatste gluten vrij eten. Dit alles klonk erg drastisch maar omdat Margriet zoveel dingen vertelde over mij die op waarheid berustte besloot ik er voor te gaan en het gewoon 5 weken te proberen.
Na ongeveer 3 weken merkte ik dat ik meer energie kreeg, mijn darmen deden meer zoals ik het van ze verwachtten en ik kreeg meer zelfvertrouwen.
Al bij het 2e consult waren de schimmels in mijn darmen die in eerste instantie alles tegen werkte voor drie kwart verdwenen en Margriet was enorm blij voor mij. Tijdens dat consult kreeg ik ook nog het advies om de zuivel te laten staan, dus geen bekertje melk meer bij de lunch, geen yoghurt en vla. Maar mijn plakje kaas op mijn geroosterde boterhammetje laat ik mij niet afpakken.
Nu ben ik bijna 5 maanden verder, heb mij vooral in het begin braaf en streng aan het voeding advies gehouden en het gevolg is dat ik tijdens feestjes weer lekker kan dansen zonder problemen, ik weer hard kan lopen zonder aandrang en mijn energie enorm toegenomen is. Het leven is voor mij een stuk prettiger en fijner geworden, het plan om een stoma te laten plaatsen is voor mij helemaal van de baan. Voeding doet zoveel met de mens, dat wist ik niet.
Als leuke bijkomstigheid is er ook nog dat ik 12 kg ben afgevallen en ik gewoon een kledingmaat kleiner heb. (niet het hoofddoel maar wel mooi meegenomen)
De enige spijt is dat ik eerst 3 maanden met het adres van Margriet in mijn tas heb gelopen voordat ik gebeld heb.
Zelfs mijn tumormerkers die aangeven hoe groot de kans is dat er weer ergens een tumor zit zijn gezakt. (dit kan door de voeding komen)
Ik ben nu in het stadium dat ik af en toe een koekje neem, een stukje fruit maar alles met mate en het gaat fantastisch.
Ik ben nu zover dat Margriet mij aanraad om de bezoeken aan haar af te bouwen.
Ik heb het adres van Margriet ook al aan een aantal mensen gegeven, sommige zijn al bij haar geweest en hebben hier ook baat bij, andere zijn net als ik en moeten nog even over de drempel heen.
Ik ben Margriet ook enorm dankbaar voor haar “inzicht”, ik snap het nog steeds niet hoe ze het kan zien maar ze ziet het wel goed.
Ik wens iedereen die ook de stap neemt en Margriet gaat bezoeken voor advies veel geluk en succes, ik ben er heel erg blij mee dat ik de eerste stap gezet heb en kan het iedereen aanraden.
Yvonne Buijing.
